ΕΙΚΟΣΤΗ  ΕΒΔΟΜΗ  ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ 

ΤΗΣ  ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ  ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΗΣ  ΣΧΟΛΗΣ 

Πραγματοποιήθηκε  μέ  τήν  βοήθεια  τοῦ  Θεοῦ  τό  ἑσπέρας  τῆς  Κυριακῆς  τοῦ  Παραλύτου  (2α/15η Μαΐου  2011), ἡ  εἰκοστή  ἑβδόμη  συνάντησις  τῆς  Ὀρθοδόξου  Κατηχητικῆς  Σχολῆς, στό  Ἡσυχαστήριο  Παναγίας  Παραμυθίας  Ἀχαρνῶν. Προηγήθηκε  ὁ  Ἑσπερινός  χοροστατοῦντος  τοῦ  Σεβ. Μητροπολίτου  κ. Κηρύκου.

Θέμα  τῆς  συναντήσεως  ἦταν  ὁ  μακαριστός  καί  ἐν  Ὁσίοις  ἀναπαυόμενος  Γέρων  Μωϋσῆς  (+ 1946), Κτίτωρ  τῶν  Ἱερῶν  Μονῶν  Ἁγίων  Ταξιαρχῶν  καί  Εὐαγγελιστρίας  Ἀθηκίων  Κορινθίας, τόν  ὁποῖο  ἐπαρουσίασε  ὁ δεύτερος  βιογράφος  του, Καθηγητής  κ. Ἀντ. Μάρκου.

Ὁ  μακαριστός  Γέρων  ΜΩΫΣΗΣ, κτίτωρ  τῶν  Ἱερῶν  Μονῶν  Ἁγίων  Ταξιαρχῶν  καί  Εὐαγγελιστρίας  Ἀθηκίων  Κορινθίας, εἶναι  μία  τῶν  μεγάλων  πνευματικῶν  μορφῶν  τῆς  Γνησίας  Ὀρθοδόξου  Ἐκκλησίας  τῆς  Ἑλλάδος. Γέννημα  τοῦ  ἀκριτικοῦ  Κατσελλόριζου,  ἀσπάσθηκε  τόν  Μοναχικό  Βίο  στήν  Ἱερά  Μονή  τῶν  Ἁγίων  Τριῶν  Πατέρων  Χίου  καί  ἀναδείχθηκε πνευματικό  ἀνάστημα  τοῦ  Ὁσίου  Παχωμίου  τῆς  Χίου  (+ 1920) καί παραδελφός  τοῦ  ἁγ.  Νεκταρίου  ἐπ. Πενταπόλεως  (+ 1920).  Ἔδρασε  ἱεραποστολικῶς  μεταξύ  τοῦ  προβληματιζομένου  Ἑλληνικοῦ λαοῦ, μετά  τήν  ἐπιβολή  τῆς  Παπικῆς  καινοτομίας  τοῦ  Νέου  Ἡμερολογίου (1924). Τό  1935, ἔτος  συγκροτήσεως  τῆς  πρώτης  Ἱερᾶς  Συνόδου  τῆς  Γνησίας  Ὀρθοδόξου  Ἐκκλησίας  τῆς  Ἑλλάδος,  συνδέθηκε  μέ  τόν  νεοχειροτονηθέντα  Ἐπίσκοπο  Κυκλάδων  Γερμανό  Βαρυκόπουλο (+ 1951).

            Τό  ἴδιο  ἔτος  1935 συνδέθηκαν  μαζί  του  οἱ  ἀδελφοί  Μακρῆ  ἀπό  τά  Ἀρφαρά  τῆς  Μεσσηνίας (οἱ  ἔπειτα Ἱερομόναχοι  Κάλλιστος  καί  Νικόδημος, ὁ Ἱεροδιάκονος  Στέφανος  καί  ἡ  κατά  σάρκα  ἀδελφή  τους  μοναχή  Εὐφημία)  καί  ὁμάδα  εὐσεβῶν  ἀνδρῶν  καί  γυναικῶν. Μαζί  τους  ὁ  μακάριος  Γέρων  ἵδρυσε  ἀρχικά  τήν  Ἱερά  Μονή  ἁγ. Νικολάου  Σαλαμῖνος, τήν  ὁποία  ὅμως ὡς  φιλεύσπλαχνος   δώρησε  σέ  διωκόμενη  γιά  τό  θέμα  τοῦ  Ἡμερολογίου  γυναικεία  ἀδελφότητα. Στή  συνέχεια  - περί  τό  1936/1937 -  ἵδρυσε  τήν  Ἱερά  Μονή  Εὐαγγελιστρίας  στήν  θέση  Πλάτανος, τῆς  περιοχῆς  Ἁγίων  Θεοδώρων  Κορινθίας, τήν  ὁποία  ὅμως ἐγκατέλειψε  μέ  τήν  περί  αὐτόν  ἀδελφότητα  πρίν  τόν  Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ἐπειδή  εἶχε  ἄνωθεν  τήν  πληροφορία, ὅτι  θά  καταστραφεῖ  ἀπό  τούς  ἀντάρτες  (ὅπως  καί  ἔγινε). 

            Στή  συνέχεια ἵδρυσε  τήν  γυναικεία  Ἱερά  Μονή  ἁγ.  Μαρίνης  Σοφικοῦ  Κορινθίας (τήν  ὁποῖα  ἀνέλαβαν οἱ  ὑπ’ αὐτόν  πατέρες  Ἱερομόναχος Νικόδημος  καί    Ἱεροδιάκονος  Στέφανος,  μέ  Ἡγουμένη  τήν  Γερόντισσα  Ἐλισσάβετ  Σκόρδα ἀπό  τήν  Μάνδρα  Ἀττικῆς), καθώς  καί  τήν  γυναικεία Ἱερά  Μονή Ἁγίων  Ταξιαρχῶν  Ἀθηκίων  Κορινθίας (μέ  Ἡγουμένη  τήν  Γερόντισσα  Μακαρία  Φιλάνδρα  ἀπό  τά  Βίλλια  Ἀττικῆς), ὅπως  καί  τήν  ἀνδρική  Ἱερά  Μονή  Εὐαγγελιστρίας, στήν  ἴδια  περιοχή  (καί  τίς  δύο  μονές  ἀνέλαβε  τό  πνευματικό  του  ἀνάστημα     Ἱερομόμαχος Κάλλιστος, ἀπό  τό  1948  Ἐπίσκοπος  Γ.Ο.Χ.  Κορινθίας).  Καί  οἱ  τρεῖς  μονές  ὑπάρχουν  μέχρι  σήμερα  καί  ἀκμάζουν  κτηριακῶς  καί  ἀριθμητικῶς. (Γιά  τήν  Ἱστορία  σημειώνουμε, ὅτι  ἡ  κατά  σάρκα  ἀδελφή  τῶν  ἀδελφῶν  Μακρῆ  μ. Εὐφημία, μόνασε  στήν  Ἱ. Μ. Ἁγίας  Τριάδος  Λουτρακίου, τῆς  ὁποίας  ἀναδείχθηκε  Ἡγουμένη).

            Τό  ἔτος  1942, λόγῳ  τῆς  ἀποστασιοποιήσεως  τοῦ  Ἐπισκόπου  Γερμανοῦ,  ὑπήχθηκε  στόν ἐν  Ἁγίοις  Πατέρα  ἡμῶν Ματθαῖο  τόν  Νέο  Ὁμολογητή, τότε  Ἐπίσκοπο  Βρεσθένης  (Καρπαθάκη, ἔπειτα  Ἀρχιεπίσκοπο  Ἀθηνῶν, + 1950), ἀπό  τόν  ὁποῖο  χειροθετήθηκε  Ἡγούμενος.  Ἔκτοτε  συνεργάσθηκε  μέ  τόν  μακάριο  ἐκεῖνον  Ἱεράρχη, ἐπί  πολλῶν  θεμάτων  τοῦ  Ἀγῶνος  τῆς  Γνησίας  Ὀρθοδοξίας, ὅπως  ἐκείνου  τῆς  χειροτονίας  Ἐπισκόπων  (τήν  συγκατάθεσή  του  γιά τήν  χειροτονία  νέων  Ἐπισκόπων  ὑπό  μόνου  τοῦ  ἐπ. Ματθαίου, εἶχε  ἐκφράσει  γραπτῶς, γιά  τοῦτο  καί  ἀναφέρεται  ὡς  παρών  στήν  ἱστορική  Κληρικολαϊκή  Σύναξη  τοῦ  1948). 

            Μία  γνήσια  Φιλοκαλική  καί  Κολλυβαδική  μορφή, μεγάλος  βιαστής  τῆς  ψυχικῆς  του  σωτηρίας, ὅντως  ἕνας  Ἀββᾶς  τοῦ  20^ου  αἰ., ἐλεήθηκε  ἀπό  τόν  Ἅγιο  Θεό  μέ  τά  Ἁγιοπνευματικά  χαρίσματα  τῆς  προφητείας  καί  τῆς  προοράσεως, ἀλλά  καί  τῆς  ἐκδιώξεως  πονηρῶν  πνευμάτων.  Κοιμήθηκε  εἰρηνικά  τό  1946  καί  ἐνταφιάσθηκε  στήν  Ἱ. Μ. Εὐαγγελιστρίας  (ἀφοῦ  προεῖδε  τήν  ἐκδημία  του  ἕξη  μῆνες  πρίν).  Τά  τίμια  Λείψανά  του  φυλάσσονται  στήν  Ἱ. Μ. Ἁγίων  Ταξιαρχῶν.  Οἱ  εὐλαβούμενοι  τήν  μνήμην  του  τιμοῦν  τήν  ἡμέρα  τῆς  κοιμήσεώς  του, 26^ην μηνός  Ἰουνίου.

            Τόν  Βίο  του  κατέγραψε  τό  πνευματικό  του  ἀνάστημα  Ἐπίσκοπος Κάλλιστος. Τά  ἐκεῖ  καταγραφόμενα  στοιχεῖα  ἀποδεικνύουν  τόν  Γέροντα  Μωϋσῆ  ἕναν  σύγχρονο  Ἅγιο  τῆς  Ἐκκλησίας. Ὅμως  ἡ  τιμή  πρός  αὐτόν  ὡς  Ἁγίου, καθώς  καί  ἡ  διακήρυξη  τῆς  ἁγιότητός  του, δέν  «προχώρησαν»  καί  αἰτία  αὐτοῦ  (κατά  τήν  γνώμη  τοῦ  βιογράφου  του),  εἶναι  ἡ  πολυδιάσπασις  τῶν  πνευματικῶν  του  ἐπιγόνων (εἶναι  χαρακτηριστικό, ὅτι  σήμερα  οἱ  τέσσερεις  μονές - ἁγ.  Ταξιαρχῶν  καί  Εὐαγγελιστρίας  Ἀθηκίων, ἁγ. Μαρίνης  Σοφικοῦ  καί  Ἁγίας  Τριάδος  Λουτρακίου - ὑπάγονται  σέ  τέσσερεις  διαφορετικές  Παλαιοημερολγιτικές  παρατάξεις!).

            Ἀπό  τήν  ἔκδοση  τοῦ  Ἐπισκόπου  Καλλίστου  χαρακτηριστικά  ἀποσπάσματα, βελτιωμένα  λεκτικῶς  καί  συντακτικῶς  ἀπό  τόν  Καθηγητή  Ἀντ. Μάρκου, ἔχουν  ἤδη  άναρτηθεῖ  στούς  Διαδυκτιακούς  τόπου  "Συναξάριο  τῆς  Ἐκκλησίας -  churchsynaxarion. blogspot.com"  καί  "Ἱστορικό  Ἀρχεῖο  τῆς  Γνησίας  Ὀρθοδόξου  Ἐκκλησίας -  trueorthodox churcharchives.blogspot.com".

Τοῦ  μακαρίου  Γέροντος  ΜΩΫΣΕΩΣ  εἴη  Αἰωνία  ἡ  Μνήμη.