ΔΕΚΑΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ - ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ Ι.Ν. ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ

Τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς 10ης/23ης Ἰανουαρίου τ.ἔ. 2011, πραγματοποιήθηκε μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἡ 14η Συνάντησις τῆς Ὀρθοδόξου Κατηχητικῆς Σχολῆς. Ἡ συνάντησις πραγματοποιήθηκε παρουσίᾳ πυκνοῦ ἀκροατηρίου στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό ἁγ. Δημητρίου Ἀχαρνῶν (φωτό), λόγῳ τῆς προγραμματισμένης τελετῆς κοπῆς τῆς Βασιλόπιτας τῆς Ἐνορίας. Προηγήθηκε ὁ Ἑσπερινός τοῦ ἁγ. Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου. Τήν Βασιλόπιτα εὐλόγησε - ἐκ προσώπου τοῦ ἀπουσιάζοντος Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου - ὁ Ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ Ἱερεύς π. Ἀνδρέας Σίντνιεβ.

Ἡ 14η Συνάντησις εἶχε ὡς διδακτικό ἀντικείμενο τόν ἅγ. Ἰωάννη τόν Πρόδρομο καί Βαπτιστή τοῦ Κυρίου. Τό θέμα παρουσίασε ὁ Καθηγητής κ. Ἀντ. Μάρκου, ἀκολούθησε δέ ἐκτετεμένη συζήτησις ἐπί τοῦ Προδρομικοῦ κηρύγματος "Μετανοεῖτε, ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν". Κατωτέρω δημοσιεύουμε ἀπόσπασμα τοῦ μαθήματος πού ἀφορᾶ τά Ἅγια Λείψανα τοῦ Τιμίου Προδρόμου (ἀπό τήν ἀνέκδοτη ἔργασία μας "Ἀδιάφθοροι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας").

...Τό Λείψανο τοῦ Τιμίου Προδρόμου κήδευσαν οἱ μαθητές του (Μάρκ. 6, 21 - 29). Δέν εἶναι γνωστό πότε ἀνακομίσθηκε, κατά τήν ἀνακομιδή πάντως βρέθηκε ἀδιάφθορο, ἀφοῦ κατά τόν διωγμό τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη, κάηκε ὁλόκληρο στήν Σεβαστούπολη. Ἀπό τήν καταστροφή αὐτή διασώθηκαν μόνον τά χέρια του καί βέβαια ἡ τιμία του Κεφαλή, ἐπειδή δέν φυλάσσονταν μαζί μέ τό σῶμα.
Κατά τόν Ἱστορικό Δοσίθεο Πατριάρχη Ἱεροσολύμων, ἀδιάφθορη διαφυλάχθηκε καί ἡ Τιμία Κάρα τοῦ Βαπτιστοῦ. Γιά πρώτη φορά ἡ Κάρα βρέθηκε στά Ἀνάκτορα τοῦ Ἡρώδη ἀπό δύο μοναχούς, "δι' ἐπιφανείας καί ἀποκαλύψεως τοῦ ἰδίου τοῦ Βαπτιστοῦ" καί μεταφέρθηκε στήν Ἔμεσσα τῆς Συρίας, ὅπου ἀλληλοδιαδόχως ἔφθασε στά χέρια τοῦ Ἀρειανοῦ Ἱερομονάχου Εὐσταθίου.
Γιά δεύτερη φορά ἡ Κάρα βρέθηκε κρυμμένη σέ σπήλαιο, "ἐντός ὑδρίας", καί ἀνακομίσθηκε στήν ΚΠολη, ὅπου κατατέθηκε στόν πρός τιμή τοῦ Προδρόμου Ναό, στό Ἕβδομο.
Γιά τήν τρίτη Εὕρεση τῆς Κάρας δέν σώθηκαν ἰδιαίτερες λεπτομέρειες. Εἶναι γνωστό μόνο, ὅτι βρέθηκε στά Κόμμανα τῆς Καππαδοκίας, "ὑπό τινος Ἱερέως, ἐντός ἀργυροῦ ἀγγείου καί εἰς τόπον ἱερόν" καί ἀπό ἐκεῖ ἀνακομίσθηκε καί πάλι στήν ΚΠολη.
Σύμφωνα μέ πρόσφατες ἔρευνες, κάποια ἱστορική στιγμή ἡ Κάρα τοῦ Τιμίου Προδρόμου διαιρέθηκε σέ τρία τμήματα. Ἀπό Ἐγκώμιο τό ὁποῖο ἔγραψε ὁ ὅσ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, πιθανολογεῖται ὅτι ἴσως ὑπῆρχε στή Μονή τοῦ Στουδίου μέρος ἤ καί ὅλη ἡ ἁγία Κάρα. Στήν ἱστορική συνέχεια ἡ Κάρα βρέθηκε στή Βλαχία (ἄγνωστο ἀπό ποιόν καί πότε δωρήθηκε), διότι τόν 16ο αἰ. μέρος της (Α) δωρήθηκε στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους, ἀπό τόν Ἡγεμόνα τῆς Βλαχίας Νεάγκο Μπασαράμπη (1512 - 1521), ὁ ὁποῖος πλήρωσε καί τήν δαπάνη κατασκευῆς τῆς χρυσῆς λειψανοθήκης της. Τό 1765, ἐνῶ Διονυσιάτες μοναχοί τήν μετέφεραν στό μετόχι τους στό νησί τοῦ ἁγ. Εὐστρατίου, γιά τήν σωτηρία τῶν κτημάτων ἀπό καταστροφική ἀκρίδα, τό πλοῖο τους λαφυραγωγήθηκε ἀπό πειρατές καί ἡ Προδρομική Κάρα κατέλειξε στό Μεγάλο Τζαμί τῆς Δαμασκοῦ, ὅπου φυλάσσεται σέ εἰδικό κουβούκλιο. (Σωτ. Ν. Καδᾶ, "Ἡ Ἱερά Μονή ἁγ. Διονυσίου - Προσκυνηματικός Ὁδηγός - Ἱστορία - Τέχνη - Κειμήλια", 2002, σελ. 130).
Ἄλλο μέρος τῆς Κάρας (Β) διαφυλάχθηκε στή Μονή Καλούτι τῆς Βλαχίας (Μετόχιο τοῦ Παναγίου Τάφου). Τό τμῆμα ἐκεῖνο "ἔνεκα τῶν περιστάσεων", μετέφερε στά Ἱεροσόλυμα ὁ Πατριάρχης Δοσίθεος, χωρίς νά εἶναι γνωστό πού βρίσκεται σήμερα. Ὁ ἴδιος γράφει στήν Ἱστορία του: "Ἀπεδημήσαμεν ἀπό ΚΠόλεως εἰς Βλαχομπογδανίαν, ὅτε καί τά Μοναστήρια Καλούη καί Οὐγκρέη ἐλάβομεν· ἐν δέ τῷ Καλούῃ μοναστηρίῳ, ἦν μέρος τῆς Τιμίας Κάρας τοῦ Προδρόμου, ὅπερ - τό ἀμφίβολον τοῦ τόπου κατανοήσαντες - ἀνηνέγκαμεν εἰς Ἱερουσαλήμ" (σελ. 1216).
Στό τρίτο μέρος τῆς Κάρας (Γ), ἀναφέρεται δημοσίευμα τοῦ Περιοδικοῦ «Road to Emmaus-Δρόμος πρός Ἐμμαούς» (τό ὁποῖο καταχωρεῖ συνέντευξη τοῦ Γάλλου Ὀρθοδόξου Ἱερέως π. Νικολάου Nikichine, ὁ ὁποῖος ἐρευνᾶ ἀπό καιρό τό θέμα τῶν Ὀρθοδόξων Λειψάνων πού ὑπάρχουν στήν Γαλλία). Τό δημοσίευμα ἀναφέρεται στό κειμήλιο πού φυλάσσεται στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Ἀμμιένης καί ἀποδίδεται στόν Τίμιο Πρόδρομο (τό γνωστό ὡς Κάρα). Κατά τόν ἐρευνητή τό κειμήλιο κλάπηκε ἀπό τήν ΚΠολη τό 1204 καί ἀπό τό 1206 βρίσκεται βεβαιομένα στήν Ἀμμιένη. Μάλιστα, γιά νά στεγασθεῖ αὐτό τό σημαντικό κειμήλιο, κτίσθηκε ὁ περίφημος – Γοτθικοῦ ρυθμοῦ - ναός τῆς πόλεως, ὁ ὁποῖος συγκαταλέγεται στά μνημεῖα τῆς παγκόσμιας πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς τῆς UNESCO
Σύμφωνα μέ τόν ἴδιο ἐρευνητή πρόκειται γιά τό ἀδιάφθορο πρόσωπο τοῦ Βαπτιστή (βλ. φωτογραφία), σέ κάποια ἱστορική στιγμή - δηλαδή - ἡ Προδρομική Κάρα διαχωρίσθηκε σέ τρία τμήματα καί ἀπό αὐτά τό πρόσωπο (δηλαδή τό μέτωπο καί τά ὀστά τοῦ προσώπου, ἐκτός ἀπό τήν σιαγόνα), βρέθηκαν ἀπό τήν ΚΠολη στήν Ἀμμιένη. Ἡ γνησιότητα τοῦ Λειψάνου αὐτοῦ βασίζεται σέ ἱστορικά καί ἐπιστημονικά ἐπιχειρήματα, τά ὁποῖα προέρχονται ἀπό πολλές καί διαφορετικές πηγές καί «αὐτή ἡ ποικιλία τῆς συνοχῆς εἶναι ἕνα ἰσχυρό ἐπιχείρημα ἀπό μόνο του».
Σχετικά μέ τήν σιαγόνα, μία Ρωμαιοκαθολική ἐκκλησία στήν Γαλλική πόλη Βερντέν ἱσχυρίζεται ὅτι τήν κατέχει, ἀλλά μία ἐπιτροπή πού συστήθηκε γιά τό θέμα αὐτό ἀποφάνθηκε, ὅτι ἡ σιαγόνα δέν ἀνῆκει στό πρόσωπο πού φυλάσσεται στήν Ἀμμιένη (σημειώνεται, ὅτι ἡ σιαγόνα τοῦ Προδρόμου - «μετά τριῶν ὀδόντων» - φυλάσσεται στή Μονή Σταυρονικήτα Ἁγίου Ὄρους).
Ἄλλα ἐπιστημονικά στοιχεῖα σχετικά μέ τό πρόσωπο τῆς Ἀμμιένης, ἀφοροῦν τήν χρονολόγισή του μεταξύ τοῦ 1ου καί τοῦ 4ου μ.Χ. αἰ. καί τήν ταυτότητά του (ἀνῆκει σέ ἄνδρα μεσογειακῆς καταγωγῆς, ἡλικίας 30 – 45 ἐτῶν). Ἐπίσης στό μέτωπο τοῦ προσώπου ὑπάχρει ὀπή ἀπό αἰχμηρό ἀντικείμενο, κάτι σύμφωνο μέ τήν Ὀρθόδοξη συναξαριστική παράδοση πού δέχεται, ὅτι ὁ Ἡρώδης μαχαίρωσε τήν κεφαλή τοῦ Ἰωάννη, γιά νά τόν ἐκδικηθεῖ!

Ἡ ἀδιάφθορη δεξιά τοῦ ἁγ. Ἰωάννη ὑπέστη καί αὐτή ἀνάλογες μέ τήν Κάρα ἱστορικές περιπέτειες. Κατά τήν συναξαριστική παράδοση τήν δεξιά τοῦ Προδρόμου ἔλαβε ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς καί τήν κατέθεσε στήν πατρίδα του Ἀντιόχεια. Μεταφέρθηκε στήν ΚΠολη κατά τήν βασιλεία τῶν Αὐτοκρατόρων Κωνσταντίνου Ζ' καί Ρωμανοῦ Β'.
Τό 1403, ὁ Ρούϊ Γκονζάλες Ντέ Καλβίχο (Ἰσπανός ἀπεσταλμένος στήν Αὐλή τοῦ Ταμερλάνου), τήν προσκύνησε στή Μονή Περιβλέπτου ΚΠόλεως (κτίσμα Ρωμανοῦ Γ, 1031 - 1034). "Ἦταν τό δεξί του χέρι - γράφει - ἀπό τόν ἀγκῶνα ὡς τήν παλάμη, πολύ γερό καί νωπό, ἄν καί λένε πώς ὅλο τό σῶμα τοῦ εὐλογημένου Ἰωάννη στέγνωσε, ἐκτός ἀπό τό δάκτυλο τοῦ δεξιοῦ του χεριοῦ, μέ τό ὁποῖο ἔδειξε ὅταν εἶπε, "ἰδού ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ". Καί τό χέρι αὐτό ἔμοιαζε νά εἶναι ζωντανό· ἦταν πλαισιομένο ἀπό ἕνα λεπτό χρυσό σύρμα, ἔλειπε ὅμως τό μεγάλο δάκτυλο». (Ρούϊ Γκονζάλες Ντέ Καλβίχο, "Ταξείδι στήν Αὐλή τοῦ Ταμερλάνου", σελ. 101 - 102· καί Νικ. Κοντάκωφ, "Βυζαντινές Ἐκκλησίες καί μνημεία τῆς ΚΠόλεως", Ὀδησσός 1886, σελ. 69).
Ὁ λόγιος Ἁγιορείτης Γεράσιμος Σμυρνάκης σημειώνει γιά τήν δεξιά τοῦ Ἁγίου, ὅτι, "ἡ χείρ αὕτη ὡς καί ἡ Κάρα τοῦ Τιμίου Προδρόμου, κομισθεῖσαι εἰς ΚΠολιν, ἐπί πέντε ἑκατονταετηρίδας εὑρίσκοντο ἐν τῷ Μοναστηρίῳ τοῦ Πετρίου, κατά δέ τήν Ἅλωσιν τῆς ΚΠόλεως μετά τοῦ Ἀκανθίνου Στεφάνου, τῆς Λόγχης καί τοῦ Σπόγγου, κατετέθησαν ἐν τῷ Σουλτανικῷ Θησαυροφυλακίῳ... Κατά Σεπτέμβριον τοῦ 1482 ὁ Σουλτάνος Βαγιαζήτ συνωμολόγησε συνθήκην μετά τοῦ Μεγάλου Ταξιάρχου τῆς Ρόδου, ἐπί τοῖς ὅροις, ἵνα εἰρήνη κρατῆ κατά ξηράν καί θάλασσαν, ἐμπορική ἐλευθερία, κ.λ.π. - ἔτι δέ μυστικήν συνθήκην ἀφορῶσαν εἰς τόν ἀδελφόν αὐτοῦ Τζέμ, τόν διεκδικοῦντα τόν Θρόνον, δι' ἧς ἀνεδέχετο νά πληρώση 45.000 δουκάτα τῷ Μεγάλῳ Ταξιάρχῃ, ἄν τό Τάγμα αὐτοῦ καθείργνυε τόν Τζέμ. Μαθών δέ ὅτι ὁ Ταξιάρχης ἐξεπλήρωσεν τήν ἀφορῶσαν αὐτόν ὑποχρέωσιν, ἀπέστειλε καί αὐτός - κατά Μάϊον τοῦ 1438 - τό συνομολογηθέν ποσόν τῶν δουκάτων, συγχρόνως δέ βαρυτιμότατον δῶρον ἐντός κυπαρρισίνης θήκης, τήν δεξιάν χεῖρα τοῦ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, ἐπιμελῶς ἐν σηρικῷ ὑφάσματι ἐνειλημένην". (Γερασίμου Σμυρνάκη, "Τό Ἅγιον Ὄρος", σελ. 511).
Ἡ δεξιά τοῦ Ἁγίου φυλάχθηκε στή Μάλτα, ὅπου ἡ ἕδρα τῶν Ἰωαννιτῶν Ἰπποτῶν, μέχρι τό 1799. Τότε, μέ τήν κατάληψη τῆς νήσου ἀπό τούς Γάλλους, οἱ Ἰππότες στράφηκαν γιά βοήθεια πρός τήν Ρωσία καί τήν 12η Ὀκτωβρίου 1799 πρόσφεραν στόν Τσάρο Παῦλο Α' τεμάχιο τοῦ Τιμίου Ξύλου, τήν Εἰκόνα τῆς Παναγίας Φιλερήμου καί τήν δεξιά τοῦ Προδρόμου. Τά κειμήλια κατατέθηκαν στό Παρεκκλήσιο τοῦ Χειμερινοῦ Ἀνακτόρου. Ἡ Ρωσική Ἐκκλησία ἀπό τό 1800, τιμᾶ τό γεγονός τήν 12η Ὀκτωβρίου. (Βλ. Ἰστοσελίδα "Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς" - METROPOLIA). Δέν εἶναι γνωστές οἱ συνθῆκες κάτω ἀπό τίς ὁποίες ἡ Προδρομική δεξιά ἔφθασε στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.
Ἐπίσης δέν εἶναι γνωστές οἱ συνθῆκες κάτω ἀπό τίς ὁποίες τό κειμήλιο βρέθηκε στήν ΚΠολη. Ἤδη ἀπό το 1878, ὁ Μητροπολίτης πρ. Βελεγράδων Ἰερεμίας ὁ ὁποῖος κοινοβίασε στήν Μονή Διονυσίου, κατέβαλε προσπάθειες γιά τήν ἐπανάκτηση τοῦ κειμηλίου. Στίς ἀρχές τοῦ 19ου αἰ. τό κειμήλιο ἦταν στήν κατοχή τοῦ μυστικοσύμβουλου τῆς Πρωσίας στήν ΚΠολη Ἰωάννη Φραγκόπουλου, ὁ ὁποῖος καί τό εἶχε διακοσμήσει. Ἐπεστράφη στήν Μονή Διονυσίου τήν 10. 3. 1802, χάρις στίς προσπάθειες τοῦ Προηγουμένου Ἰωακείμ Ἁγιοστρατίτη (σέ ἀνάμνηση τελεῖται ἀγρυπνία τήν Δ' Κυριακή τῶν Νηστειῶν).
Στό ἴδιο ἔργο του ὁ Καλβίχο σημείωνει γιά τήν ἐπίσκεψη τῆς Ἰσπανικῆς Ἀποστολῆς στόν Ναό τοῦ Προδρόμου. Πρόκειται γιά Ναό πού ἔκτισε ὁ Θεοδόσιος Α' ὁ Μέγας, κοντά στά Ἀνάκτορα τῶν Βλαχερνῶν. Εἶχε μορφή βαπτιστηρίου καί ἦταν διακοσμημένος μέ ἐξαίρετα ψηφιδωτά. Ὁ ψηλός θόλος του στηριζόταν σέ τέσσερεις κίονες ἀπό πράσινο ἴασπι! Οἱ θύρες του ἦσαν ἀργυρές ἐπιχρυσωμένες! "Κοντά στίς πόρτες - γράφει - βλέπεις τέσσερεις μικρές κολόνες ἀπό ἴασπι, μέ ἀργυρές καί ἐπίχρυσες γραμμές, οἱ ὁποίες συμπλέκονται σέ σχῆμα σταυροῦ μέ πολλά πετράδια"! Ἐκεῖ φυλάσσονταν ἡ ἀδιάφθορη ἀριστερά τοῦ Ἁγίου. "Τήν ἴδια ἡμέρα - γράφει - μᾶς ἔδειξαν τό ἀριστερό χέρι (ἀπό τόν ὤμο ὡς τήν παλάμη) τοῦ ἁγ. Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστή. Εἶχε τόσο στεγνώσει, πού ἔβλεπες μόνο δέρμα καί ὀστά· ἡ ἄρθρωση τοῦ ἀγκῶνα ἦταν ἀπό χρυσό καί πολύτιμα πετράδια" (αὐτ. σελ. 97 - 98). Ἡ Προδρομική ἀριστερά σήμερα σώζεται στό Μουσεῖο τῶν Ἀνακτόρων Τόπ Καπί ΚΠόλεως.
Ἀπό τά Λείψανα τοῦ Τιμίου Προδρόμου σήμερα σώζονται:
Μέρος τῆς Κάρας του στή Μονή Δοχειαρίου Ἁγίου Ὄρους·
Μέρος τῆς Κάρας του στό Μεγάλο Τζαμί τῆς Δαμασκοῦ·
Τό ἐπάνω μέρος τῆς Κάρας του στό Μουσεῖο τῶν Ἀνακτόρων Τόπ Καπί ΚΠόλεως·
Μέρος τῆς σιαγόνας "μετά τριῶν ὀδόντων" στή Μονή Σταυρονικήτα Ἁγίου Ὄρους·
Ἡ ἀδιάφθορη δεξιά του στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους·
Ἡ ἀδιάφθορη ἀριστερά του στό Μουσεῖο τῶν Ἀνακτόρων Τόπ Καπί ΚΠόλεως·
Μέρος τῆς ἀριστερᾶς στή Μονή Μεγάλου Μετεώρου·
Δάκτυλος στή Μονή Βατοπεδίου Ἁγίου Ὄρους·
Ἀπότμημα τῆς ἀριστερᾶς στή Μονή ἁγ. Ἰωάννη Μακρυνοῦ Μεγάρων·
Ἀποτμήματα στίς Μονές Ἰβήρων, Παντοκράτορος καί ἁγ. Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους.
Ἀκόμη στή Μονή Ταξιαρχῶν Αἰγιαλείας σώζεται ἡ "πλεξίδα" του.

ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ - ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ Α' ΤΡΙΜΗΝΟΥ

Τό βράδυ τῆς Κυριακῆς 3ης/16ης Ἰανουαρίου 2011 - μετά τήν 13η συνάντηση τῆς Ὀρθοδόξου Κατηχητικῆς Σχολῆς, ἡ ὁποία ἦταν ἀφιερωμένη στόν ὅσ. Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, τοῦ ὁποίου ὁ βίος παρουσιάσθηκε μέ τήν συνοδεία διαφανειῶν - πραγματοποιήθηκε στό φιλόξενο Ἀρχονταρίκι τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Παναγίας Παραμυθίας Ἀχαρνῶν, ἡ κοπή τῆς Βασιλόπιτας τῆς Σχολῆς καί ὁ ἀπολογισμός τοῦ α' τριμήνου λειτουργίας της. Τήν Βασιλόπιτα ἔκοψε ὁ Σεβ. Μεσογαίας κ. Κήρυκος καί τόν ἀπολογισμό παρουσίασε ὁ κ. Ἀντ. Μάρκου. Στή συνέχεια δημοσιεύεται ὁ ἀπολογισμός:

Ἱερά Μητρόπολις Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ
Διά τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ:
Ἀπολογισμός Πρώτου Τριμήνου (20/9/2010 – 3/1/2011)

1. Γενικά.
Ἡ Ὀρθόδοξος Κατηχητική Σχολή ἱδρύθηκε κατόπιν ἀποφάσεως τοῦ Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. ΚΗΡΥΚΟΥ καί τέθηκε ὑπό τήν προστασία τῶν καθαιρετῶν τῆς Παπικῆς καινοτομίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ἀοιδήμων Πατριαρχῶν Ἱερεμίου Β’ ΚΠόλεως τοῦ Τρανοῦ καί Μελετίου Ἀλεξανδρείας τοῦ Πηγᾶ.
Ἡ Σχολή λειτουργεῖ ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κάθε ἀπόγευμα Κυριακῆς, στό Ἱερό Ἡσυχαστήριο Παναγίας Παραμυθίας Ἀχαρνῶν, ὑπό τήν διεύθυνση τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Κηρύκου. Ἀρχικῶς στίς συναντήσεις – μαθήματα ἀναπτύσονται θέματα Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας (κ. Ἐλ. Γκουτζίδης) καί Ὀρθοδόξου Ἁγιολογίας (κ. Ἀντ. Μάρκου).
Τό κύριο θέμα τῶν ἁγιολογικοῦ ἐνδιαφέροντος συναντήσεων τοῦ διδακτικοῦ ἔτους 2010 – 2011 εἶναι οἱ «Ἅγιοι τῆς ἀνά τήν οἰκουμένη Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (ἀπό τό 1924/1927 κ. ἐξ.)», ἐνῶ παρεμβάλονται καί ἐπίκαιρα θέματα.

2. Συναντήσεις.
Ἡ ἔναρξις τῶν συναντήσεων τῆς Σχολῆς ἔγινε τό ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς 20.9/3.10.2010 ἀπό τόν Σεβ. Μεσογαίας κ. Κήρυκο (ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τούς σκοπούς καί τόν τρόπο λειτουργίας τῆς Σχολῆς), παρουσίᾳ πλέον τῶν 100 ἐνδιαφερομένων.
Κατά τίς 13 συναντήσεις πού πραγματοποιήθηκαν κατά τό τρίμηνο ἀπό 20ης Σεπτεμβρίου/3ης Ὀκτωβρίου 2010, μέχρις 3ης/16ης Ἰανουαρίου 2011, ἀνεπτύχθησαν τά ἀκόλουθα θέματα:
20.9/3.10.2010: «Ἡ ὁσ. ΤΑΡΣΩ ἡ διά Χριστόν Σαλή (+ 1989)».
27.9/10.10.2010: «Ὁ ὅσ. ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ τῶν Ἀκουμίων Κρήτης (+ 1983)».
4/17.10.2010: «Λειτουργικά καί Ὀργανωτικά θέματα» (ὑπό τοῦ Σεβ. Μεσογαίας κ. Κηρύκου).
11/24.10.2010: «Ἡ Ὁσιομάρτυς ΕΛΕΝΗ τοῦ Καυκάσου (+ 1975)».
18/31.10.2010: «Θαυματολογία τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν ΜΑΤΘΑΙΟΥ τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ, Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος (+ 1950)».
1/14.11.2010: «Ὁ διά Χριστόν Σαλός ΛΕΟΝΤΙΟΣ τῆς Σάμου (+ 1993)».
15/28.11.2010: «Ὁ ἅγ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ἐπ. Πενταπόλεως στήν συνείδηση τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».
29.11/12.12.2010: «Ἡ Ἱεραποστολή ὡς καθῆκον τῶν Ὀρθοδόξων» (ὑπό τοῦ Σεβ. Μεσογαίας κ. Κηρύκου).
6/19.12.2010: «Ὁ ἅγ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ὡς πρότυπον Ποιμένος».
13/26.12.2010: «Ὁ ἅγ. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ὡς Πρόμαχος τῆς Α’ Συνόδου».
20.12.2010/2.1.2011: «Ὁ μακάριος Ἱερομ. ΙΓΝΑΤΙΟΣ (Μπέτσης, + 1971)».
27.12.2010/9.1.2011: «14.000 ΝΗΠΙΑ καί ἅγ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ὁ Διάκονος - Οἱ τοῦ Χριστοῦ Πρωτομάρτυρες».
3/16.1.2011: «Ὁ ὅσ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ τοῦ Σάρωφ» (μέ προβολή διαφανειῶν).

3. Λατρευτικές ἐκδηλώσεις.
Τῶν συναντήσεων τῆς Σχολῆς προηγεῖται ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἐνῶ κάθε Πέμπτη τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία.
Τήν 9η Νοεμβρίου 2010, ἐπί τῆ μνήμῃ καί διακηρύξει τῆς ἁγιότητος τοῦ ἁγ. Νεκταρίου ἐπ. Πενταπόλεως, τελέσθηκε Ἀγρυπνία, χοροστατούντων τῶν Σεβ/των Μεσογαίας κ. Κηρύκου καί Κένυας κ. Ματθαίου. Ἰδιαίτερη εὐλογία ἡ παρουσία ἀποτμήματος τῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου, καθώς καί ἀμφίων Του.
Τήν 27.9/10.10.2010 ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος ὑπεδέχθη τά Ἱερά Λείψανα τοῦ ὁσ. Γενναδίου τοῦ Κρητός καί τήν 1/14.11.2010 τά εὐωδιάζοντα Ἱερά Λείψανα τοῦ διά Χριστόν Σαλοῦ Λεοντίου τῆς Σάμου.

4. Κοινωνικές ἐκδηλώσεις.
Τό ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς 25ης Δεκεμβρίου 2010, μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, πραγματοποιήθηκε συνεστίασις στό φιλόξενο Ἀρχονταρίκι τοῦ Ἡσυχαστηρίου καί τό ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς 3/16.1.2011 ἡ κοπή τῆς Βασιλόπιτας τῆς Σχολῆς.

5. Ἐκδόσεις – Παρουσία στό Διαδύκτιο.
Γιά τήν εὐχερέστερη πρόσβαση τῶν ἐνδιαφερομένων στίς δραστηριότητες καί τά κείμενα τῆς Σχολῆς λειτουργεῖ ὁ Ἰστότοπος: true orthodoxschool.blogspot.com καί τό e-mail: synaxarion@google.com, μέχρι σήμερα δέ ἔχουν ἐκδοθεῖ καί κυκλοφοροῦν τά ἀκόλουθα ἔργα:
«Ὁσιομάρτυς Ἑλένης τοῦ Καυκάσου (+ 1975)» (σσ. 30).
«Θαύματα καί Σημεῖα τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ματθαίου, τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ, Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν… (+ 1950)» (σσ. 70).
«Ὁ Ὅσιος Γεννάδιος τῶν Ἀκουμίων Κρήτης (+ 1983)» (Α’ Ἔκδοσις 2010, σσ. 50. Β’ Ἔκδοσις 2011, σσ. 70).
«Ἡ ὁσ. Ταρσώ ἡ διά Χριστόν Σαλή (+ 1989)» (σσ. 70).

6. Προοπτικές.
Ὅ,τι οἰκονομήσει ὁ Ἅγιος Θεός, διά πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων Του.

Δόξᾳ τῶ Θεῶ, τῶ θαυμαστῶ ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ.

ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ

Πραγματοποιήθηκε στό Ἱερό Ἡσυχαστήριο Παναγίας Παραμυθίας Ἀχαρνῶν, ἡ 13η συνάντησις τῆς Ὀρθοδόξου Κατηχητικῆς Σχολῆς. Προηγήθηκε, ὅπως προβλέπεται, ὁ Ἑσπερινός στό Παρεκκλήσιο τοῦ Ἡσυχαστηρίου, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Κηρύκου.

Τό θέμα τῆς 13ης συναντήσεως ἦταν ὁ θαυμαστός βίος τοῦ μεγάλου Ἁγίου τῆς Ρωσικῆς καί οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, ὁ ὁποῖος παρουσιάσθηκε συνοδευόμενος ἀπό διαφάνειες, στό φιλόξενο Ἀρχονταρίκι τοῦ Ἡσυχαστηρίου. Μετά τήν παρουσίαση ἔγινε ἀπό τόν Σεβ/το κ. Κήρυκο ἡ κοπή τῆς Βασιλόπιτας τῆς Σχολῆς καί ὁ ἀπολογισμός τοῦ πρώτου τριμήνου τῆς λειτουργίας της (δημοσιεύεται αὐτοτελῶς στή συνέχεια).

Στή συνέχεια δημοσιεύεται ἕνα ἀπόσπασμα τῆς παρουσιάσεως τοῦ βίου τοῦ ὁσ. Σεραφείμ, σχετικό μέ τήν καταστροφή τῶν Σεραφείμιων Μονῶν Σάρωφ καί Ντιβίγιεβο ἀπό τούς Σοβιετικούς, τό 1927. (Ἀρχικά δημοσιεύθηκε στό Περιοδικό «ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ», τ. 1989, σελ. 115 – 117. Πρόκειται γιά ἀπόσπασμα ὁμιλίας σέ εἰδική Ἐκδήλωση - Ἀφιέρωμα στόν ὅσ. Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, πού πραγματοποιήθηκε τό ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς 2. 1. 1989, στό Ἐκκλησιαστικό Πνευματικό Κέντρο Περιστερίου, καί ἡ ὁποία συνοδεύτηκε μέ προβολή διαφανειῶν).

Ἡ μονή τῆς μετανοίας τοῦ ὁσ. Σεραφείμ, τό ἀνά τόν κόσμο γνωστό Σάρωφ, καθώς ἐπίσης καί ἡ γυναικεία Μονή Ντιβίγιεβο πού ἱδρύθηκε ἀπ’ αὐτόν, ἐπιβίωσαν κατά τήν πρώτη δεκαετία τῆς Μπολσεβικικῆς Ἐπαναστάσεως (1917 – 1927) καί τελικά κλείστηκαν ἀπό τούς ἀθεϊστές τό 1927. Οἱ μοναχοί καί οἱ μοναχές τῶν δύο ἱστορικῶν μονῶν ἀντέδρασαν σθεναρά τό 1922, κατά τῆς προσπάθειας δημιουργίας τῆς πρώτης Σοβιετικῆς «Ἐκκλησίας», τῆς λεγόμενης «Ζωντανῆς Ἐκκλησίας».
Ὅπως γράφει ὁ Ἡγούμενος Μεθόδιος, στό ἔργο του περί τοῦ Ἱερομονάχου τοῦ Σάρωφ Γεωργίου, «κατά τήν περίοδο τῆς καταστροφῆς τοῦ Σάρωφ, οἱ μοναχοί σκέφθηκαν νά φυγαδεύσουν τά τίμια Λείψανα καί γιά τοῦτο κλειδώθηκαν στό Ναό τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου διακηρύσσοντας, ὅτι προτιμοῦν τόν θάνατο ἀπό τήν παράδοση τῶν Λειψάνων. Ἐπί τρεῖς ἡμέρες οἱ μοναχοί ἔμειναν κλειδωμένοι στό ναό, νηστεύοντες καί προσευχόμενοι. Ζοῦσε τότε στό Σαρώφ ἕνας ἀσκητής, ὁ π. Ἰσαάκ, μαθητής καί διάδοχος τοῦ Στάρετς Ἀνατολίου (+ 1922). Ὁ Γέρων Ἰσαάκ μετά ἀπό τριήμερη προσευχή καί νηστεία, πῆρε ἀπό τόν ὅσ. Σεραφείμ τήν ἀκόλουθη ἐντολή: «Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι τά Λείψανά μου νά φύγουν ἀπό ἐδῶ καί τό νομαστήρι νά καταστραφεῖ. Μή γίνεσθε ἐμπόδιο». Μετά τό ὅραμα τοῦ Γέροντος οἱ μοναχοί ἄνοιξαν τήν ἐκκλησία καί παραδόθηκαν. Τά Λείψανα τοποθετήθηκαν σ’ ἕνα ξύλινο κιβώτιο καί φυγαδεύθηκαν καί οἱ μοναχοί ἐξορίστηκαν. Ὅλα αὐτά ἔγιναν τό ἀπόγευμα τῆς 9ης Φεβρουαρίου 1917» (“Messager of the Rus”, φ. Μαϊου - Ἰουνίου 1934, σελ. 20).
Ὅταν οἱ Μπολσεβίκοι ἔκλεισαν τήν Μονή Σάρωφ, ἄναψαν μία μεγάλη φωτιά στή αὐλή τοῦ συγκροτήματος καί ἔκαψαν ὅλα τά ἐκκλησιαστικά βιβλία, ἄμφια, ἱερές εἰκόνες, ἔπιπλα καί σκεύη. Τότε κάηκε καί τό δρύϊνο φέρετρο πού εἶχε σκαλίσει ὁ ἴδιος ὁ ὅσ. Σεραφείμ καί στό ὁποῖο ἀναπαύθηκαν τά Λείψανά του γιά 70 χρόνια (1833 – 1903). Στή συνέχεια ἀνατίναξαν τίς δύο καλύβες τοῦ Ὁσίου, τήν «κοντινή» καί «μακρυνή ἔρημο» καί ἔχωσαν μέ μπολντόζα τήν «θεολογική πηγή» του. Τά κτήρια τῆς μονῆς χρησιμοποιήθηκαν σταδιακά γιά διάφορους σκοπούς (στρατόπεδο συγκεντρώσεως, ἵδρυμα γιά παιδιά κρατουμένων, κ.ἄ.) καί τελικά στέγασαν ἕνα πυρηνικό ἐργοστάσιο, μέ ἀποτέλεσμα νά μήν εἶναι σήμερα (2010) δυνατή ἡ ἐγκατάσταση ἤ παραμονή ἀνθρώπων καί νά εἶναι ἀπαγορευμένη ζώνη. Οἱ πιστοί μποροῦν μόνον ἀπό μακρυά νά δοῦν τό ψηλό του καμπαναριό, πού δέν καταστράφηκε ἀπό τούς ἀθεϊστές.
Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι τό 1930 ὁ ὅσ. Σεραφείμ μέ ἐμφάνισή του ἀποκατέστησε μέ τρόπο θαυμαστό τήν θαυματουργή πηγή του. «Ἡ ἱστορία τῆς πηγῆς - λέει ἡ Μοναχή Μαρία τοῦ Ντιβίγιεβο – εἶναι σχετικά πρόσφατη. Τό 1930 κάποιος στρατιώτης εἶδε ἕνα γέροντα μοναχό. Τόν ρώτησε, λοιπόν, πῶς βρέθηκε ἐκεῖ, σέ μία ζώνη ἀπαγορευμένη. Ὁ γέροντας αὐτός δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τόν ἅγ. Σεραφείμ. Χτύπησε στό ἔδαφος μέ τό μπαστούνι του καί ἀμέσως ἔτρεξε ἁγίασμα, πού μέχρι σήμερα τρέχει. Ὁ στρατιώτης τά ‘χασε. Ἡ ἔκπληξή του μεγάλωσε ὅταν εἶδε πώς ὁ γέροντας αὐτός ἐξαφανίσθηκε, χάθηκε ἀπό τά μάτια του. Ἡ πηγή αὐτή εἶναι θαυματουργική. Πάρα πολλά θαύματα ἔχουν γίνει ἐδῶ, πολλοί ἄρρωστοι ἔχουν θεραπευθεῖ» (Κέντρου Νεότητος Θηβῶν, «Ρωσία –Φινλανδία», 2004, σελ. 274).
Στό σημεῖο τῆς πηγῆς ἔχει δημιουργηθεῖ μία μικρή λίμνη, ὅπου οἱ πιστοί «βαπτίζονται» καί κατά τήν πίστη τους λαμβάνουν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, διά πρεσβειῶν τοῦ ὁσ. Σεραφείμ.
Κάποιες ἀποσπασματικές πληροφορίες ἔχουν διασωθεῖ σχετικά μέ Νεομάρτυρες Μοναχούς τοῦ Σάρωφ.
Ὁ Ἡγούμενος Ρουφῖνος. Τό Σάρωφ κλείσθηκε ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἡγουμένου Ρουφίνου. Ἡ μονή κλείσθηκε γιά πολλούς λόγους καί κυρίως λόγῳ τῶν στενῶν σχέσεων τῶν μοναχῶν μέ τήν Ρωσική Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν, μέ τούς Ἀρχιερεῖς – δηλαδή – Κληρικούς καί λαϊκούς πού δέν ἀναγνώρισαν τήν Σοβιετική ἐξουσία. Ὁ Ἡγούμενος Ρουφῖνος φυλακίστηκε στή φυλακή τοῦ Ἀρζαμᾶς, ὅπου - σύμφωνα μέ πληροφορίες συγκρατουμένων του – βασανίστηκε ἄγρια μέχρι θανάτου (Πρωθιερέως Μιχαήλ Polsky, «Οἱ Νεομάρτυρες τῆς Ρωσίας», 1957, σελ. 228).
Ὁ Προηγούμενος Ἱερόθεος. Ἐπί τῶν ἡμερῶν του ἔγινε ἡ ἀνακομιδή τῶν Λειψάνων τοῦ ὁσ. Σεραφείμ καί ἡ διακήρυξη τῆς ἁγιότητος του (τό 1903). Ζοῦσε ἀσκητικά στή μονή μέχρι τήν σύλληψή του καί τόν ἐγκλεισμό του στή φυλακή Τεμνίκωφ (πρώην Μονή Σαναξάρ), ὅπου ἀπεβίωσε μαρτυρικά μετά ἀπό βασανιστήρια καί πολλές κακουχίες.
Ὁ Μοναχός Βασίλειος. Ἀσκητής – Διακονητής στή «θεολογική πηγή» τοῦ ὁσ. Σεραφείμ, κατέλειπε μνήμη ἁγίου μοναχοῦ. Γνήσιος συνεχιστής καί ἐκφραστής τοῦ πνεύματος τοῦ Ὁσίου, μαρτύρησε στήν ὑπακοή καί διακονία του. Ἐκτελέστηκε στήν πηγή.
Ὁ Μοναχός Ἰσαάκ. Σημειοφόρος Γέροντας, μαθητής καί διάδοχος τοῦ Στάρετς Ἀνατολίου, ἦταν γνωστός σέ ὅλη τήν Ρωσία γιά τό προορατικό του χάρισμα. Αὐτός μετέφερε στούς μοναχούς τοῦ Σάρωφ τό θέλημα τοῦ ὁσ. Σεραφείμ, σχετικά μέ τήν τύχη τῶν τιμίων του Λειψάνων. Μετά τήν καταστροφή τῆς μονῆς δέν εἶναι γνωστή ἡ τύχη του, ἀλλά μᾶλλον ἐξορίστηκε, ὅπως καί οἱ ἄλλοι μοναχοί.
Παρά τήν καταστροφή τοῦ Σάρωφ ἡ πνευματική παρουσία τοῦ ὁσ. Σεραφείμ ἦταν συνεχής, ὅπως ἀναφέρει στά ἀπομνημονευματά της ἡ Μοναχή Βερόνικα, κρατούμενη στό νοσοκομεῖο ἑνός στρατοπέδου συγκεντρώσεως τῆς περιοχῆς. «Γύρω ἀπό τά παραπήγματα – γράφει - ὑψώνονταν ἕνας πράσινος τοῖχος, τόν δάσος τῶν αἰωνόβιων πεύκων… Ὁ Ἅγιος ἐμφανίστηκε προσωπικά σ’ ἕνα δρόμο τοῦ Σάρωφ, σέ ἕναν ἄρρωστο κρατούμενο μοναχό, ὅταν αὐτός εἶχε καταρρεύσει κάτω ἀπό τό βάρος πού μετέφερε καί δέν μποροῦσε νά συνεχίσει. Σχεδόν ὅλοι οἱ πιστοί καρτούμενοι εἶχαν ἐμπειρία τῆς βοηθείας τοῦ Ὁσίου στή ζωή τους. Εἶχαν αἰσθανθεῖ τήν προστασία καί τήν ὑπεράσπιση τοῦ Ὁσίου, στό μέσο τῶν πλέον δύσκολων στιγμῶν.
Ἀρχικά στό χῶρο τοῦ μοναστηρίου δημιουργήθηκε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Μετά τήν μεταφορά τοῦ στρατοπέδου ἐγκαταστάθηκε ἐκεῖ ἵδρυμα γιά τά παιδιά τῶν κρατουμένων. Εἶναι βεβαιωμένο, ὅτι συχνά τά παιδιά ἔβλεπαν ἕνα γέροντα μέ ἄσπρη κάπα καί μαῦρο ἐπανωκαλύμαυχο» (“St. Vladimir’s Russian National Calendar”, 1973, σελ. 119).
Σήμερα ἡ Μονή Σαρώφ παραμένει ἀκατοίκητη, ἀφοῦ τήν τελευταῖα περίοδο τῆς Σοβιετικῆς ἐξουσίας εἶχε μετατραπεῖ σέ πυρηνικό ἐργοστάσιο καί συνεχίζει νά εἶναι ἀπαγορευμένη ζώνη.
Ὁ ὅσ. Σεραφείμ εἶχε προφητεύσει σχετικά μέ τήν καταστροφή τῆς Μονῆς Ντιβίγιεβο, ὅτι «οἱ ὀρφανές» του (οἱ μοναχές), «θά φύγουν ἀπό τήν πόρτα τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου καί θά σκορπιστοῦν σάν τά ρεβύθια»! Ἡ προφητεία ἐκπληρώθηκε μέ ἐκπληκτική ἀκρίβεια, ὅταν ἡ μονή ἔκλεισε τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1927, κατά τήν ἑορτή τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου!
Ἀκολουθεῖ τό δραματικό τέλος τῆς μονῆς, ὅπως τό περιέγραψε ἡ Ἡγουμένη Ἀλεξάνδρα στόν Δόκτορα A. P. Timothievich:
«Γιά μερικούς μῆνες πρίν τό κλείσιμο, ὑπῆρχαν σημεῖα στή μονή. Μερικές φορές οἱ καμπάνες κτυποῦσαν μόνες τους. Μερικές φορές τό Καθολικό φωτιζόταν ἐσωτερικά τήν νύκτα, ὥστε ὅλοι νόμιζαν ὅτι πρόκειται γιά πυρκαγιά, ἀλλά σύντομα ὅλαν γίνονταν ἥσυχα καί σκοτεινά. Αὐτό ἔγινε ἀρκετές φορές. Ἀλλά, ὅταν ἡ εὐλογημένη διά Χριστόν Σαλή Μαρία ἄρχισε νά θρηνεῖ καί νά προφητεύει καθαρά τήν καταστροφή πού πλησίαζε, τότε οἱ μεγάλης ἡλικίας μοναχές ἀποφάσισαν νά κρύψουν ὅλα τά ἅγια ἀντικείμενα τοῦ Ὁσίου, δίδοντας αὐτά σέ ἔμπιστους ἀνθρώπους». (Σημ. δική μας: Ἕνα ἀπό τά ἀντικείμενα πού σώθηκαν ἦταν καί μία ἀπό τίς πρῶτες εἰκόνες τοῦ ὁσ. Σεραφείμ, ἡ ὁποῖα σήμερα φυλάσσεται στή Μονή τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς Νέο Ντιβίγιεβο, στήν περιοχή τῆς Νέας Ὑόρκης, καθώς καί ἕνα δερμάτινο κομποσχοῖνι τό ὁποῖο διασώθηκε στήν οἰκογένεια τοῦ Πρίγκιπα Γιουσούπωφ στό Παρίσι).
Ἡ Ἡγουμένη Ἀλεξάνδρα δήλωσε ἐπίσης, ὅτι διασώθηκε καί ἡ θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας, χωρίς νά ἀναφέρει πού. (“Guests at St. Seraphim’s”, 1953).
Ἡ Γερόντισσα Σεργία, Ἡγουμένη τῆς Μονῆς Ντιβίγιεβο στή νέα περίοδο τῆς ζωῆς της, διηγήθηκε τό 1995: «Ἦταν ἡ γιορτή τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου. Ἡ Γερόντισσα Μαργαρίτα πῆγε νά χτυπήσει τίς καμπάνες γιά τόν Ἑσπερινό, ἀλλά βρῆκε τόν ναό κλειδωμένο. Ἕνας ἀστυνομικός ἦταν ἐκεῖ καί τῆς εἶπε αὐστηρά ὅτι ἀπαγορεύεται νά χτυπήσει τίς καμπάνες. Οἱ μοναχές παρακαλοῦσαν νά τίς ἀφήσουν νά τίς χτυπήσουν γιά τελευταία φορά, ἀλλά μάταια. Τη νύχτα ἔγινε ἡ τελευταία Λειτουργία μέσα σέ ἰδιαίτερα φορτισμένη καί συγκινητική ἀτμόσφαιρα. Τήν ἄλλη μέρα ἄρχισαν οἱ συλλήψεις. Πρότειναν στίς μοναχές νά βγάλουν τά ράσα, ἀλλά αὐτές ἀρνήθηκαν. Ἄλλες ἔμειναν ἐδῶ κοντά, ἄλλες μακρύτερα καί ἄλλες στήν ἐξορία. Ὅλες ὅμως ζοῦσαν σάν μοναχές, τηρῶντας τόν μοναχικό τους κανόνα» (Κέντρου Νεότητος Θηβῶν, «Ρωσία – Φινλανδία», 2004, σελ. 206).
Μετά τήν κατάρρευση τοῦ Σοβιετικοῦ καθεστώτος (1989), ἡ Μονή Ντιβίγιεβο ἐπιστράφηκε ἀπό τό κράτος στό Πατριαρχεῖο Μόσχας, ἀναστυλώθηκε καί σήμερα λειτουργεῖ σάν κοινόβιο πλέον τῶν 800 μοναζουσῶν (!), οἱ ὁποῖες διακονοῦν τούς χιλιάδες προσκυνητές τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ ὁσ. Σεραφείμ.

ΔΩΔΕΚΑΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ

Πραγματοποιήθηκε τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς 27ης Δεκεμβρίου 2010/9ης Ἰανουαρίου 2011, στό Ἱερό Ἡσυχαστήριο Παναγίας Παραμυθίας Ἀχαρνῶν, ἡ δωδεκάτη συνάντησις τῆς Ὀρθοδόξου Κατηχητικῆς Σχολῆς. Προηγήθηκε ὁ Ἑσπερινός, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Κηρύκου καί στή συνέχεια ὁ Καθηγητής κ. Ἀντ. Μάρκου ἀνέλυσε τήν Εὐαγγελική καί Ἀποστολική περικοπή τῆς ἡμέρας (θανάτωσις τῶν 14.000 Νηπίων καί τοῦ ἁγ. Πρωτομάρτυρος καί Ἀρχιδιακόνου Στεφάνου ἀντίστοιχα). Στή συνέχεια καταχωρεῖται σύντομος Βίος τοῦ Πρωτομάρτυρος, μέ ἔμφαση στά Ἅγια Λείψανά του (ἀπό τήν ἐργασία τοῦ διδάσκοντος περί τῶν Ἀδιαφθόρων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας):

Ὁ ἅγ. Στέφανος εἶναι ὁ πρῶτος τῶν Ἑπτά Διακόνων τῆς πρωτοχριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Γιά τήν ὁμολογία τῆς πίστεώς του στή θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ὁδηγήθηκε ἀπό τούς Ἰουδαίους στό κριτήριο καί καταδικάσθηκε σέ θάνατο μέ λιθοβολισμό. Τελειώθηκε δεόμενος "Κύριε, μή στήσης αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην" (Πράξ. 7, 60).
Τό μαρτυρικό του Λείψανο κηδεύθηκε ἀπό τόν διδάσκαλό του Γαμαλιήλ στά πλάγια μέρη τοῦ Ναοῦ. Ὅταν σταμάτησε ὁ διωγμός, ὁ Ἅγιος ἐμφανίσθηκε στόν ἐνάρετο Ἱερέα Λουκιανό καί τοῦ ὑπέδειξε τήν θέση τοῦ Λειψάνου του, τό ὁποῖο ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο καί κατατέθηκε στήν Ἁγία Σιών. Ἀπό τούς αὐτόπτες τῆς Ἀνακομιδῆς μαρτυρεῖται, ὅτι "αἱ πληγαί αἱ προελθοῦσαι ἐκ τῶν λιθοβολημάτων ἔλαμπον ὡς οἱ ἀστέρες τοῦ οὐρανοῦ"! Κατά τήν βασιλεία τοῦ Μεγ. Κωνσταντίνου τό Λείψανο - ἐκτός τῆς δεξιᾶς χειρός - ἀνακομίσθηκε στήν ΚΠολη. Ἀργότερα ὁ Αὐτοκράτορας Θεοδόσιος Β' ὁ Μικρός, ἔστειλε στή Σιωνίτιδα Ἐκκλησία μεγάλες δωρεές καί πέτυχε νά δωρηθῆ ἡ δεξιά τοῦ Πρωτομάρτυρος στήν ἀδελφή του ἁγ. Πουλχερία .
Δέν εἶναι γνωστό πότε καί κάτω ἀπό ποιές συνθήκες τό Λείψανο τοῦ ἁγ. Στεφάνου διαλύθηκε. Σήμερα πάντως μέρος τῆς δεξιᾶς του σώζεται στή Μονή Κωνσταμονίτου Ἁγίου Ὄρους, ἡ δεξιά του παλάμη στήν Μονή Νεάμτς Ρουμανίας καί τμήματα τῆς Κάρας του στίς Μονές Ξενοφῶντος Ἁγίου Ὄρους καί Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων.
Ἡ μνήμη του τιμᾶται τήν 27η Σεπτεμβρίου καί ἡ Ἀνακομιδή τοῦ Λειψάνου του τήν 2α Αὐγούστου.

ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, πραγματοποιήθηκε συνεστίασις τῶν συμμετεχόντων στίς συναντήσεις τῆς Ὀρθοδὀξου Κατηχητικῆς Σχολῆς. Ἡ συνεστίασις πραγματοποιήθηκε τό βράδυ τῶν Χριστουγέννων (Παρασκευή 25η Δεκεμβρίου 2010/7η Ἰανουαρίου 2011) καί φιλοξενήθηκε στό Ἀρχονταρίκι τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Παναγίας Παραμυθίας Ἀχαρνῶν. Παρεκάθησαν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, ὁ Ὁσιώτατος Μοναχός π. Κύριλλος καί ἀρκετοί πιστοί, ὅλων τῶν ἡλικιῶν.

Ἐκτός τῆς κοινῆς τραπέζης τό πρόγραμμα περιλάμβανε τά Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα (τοῦ Πόντου κ. ἄ. περιοχῶν τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος), τά ὁποῖα ἔψαλλαν οἱ παριστάμενοι, Χριστουγεννιάτικα τραγούδια ἀπό τά παριστάμενα παιδιά, τά ἐπίκαιρα διηγήματα Φώτη Κόντογλου "Τό βλογημένο μαντρί" (κατάλληλα διασκευασμένο) καί τῆς Γαλάτειας Γρηγοριάδου - Σουρέλη "Τό κακό παιδί τῆς Βηθλεέμ" (τά ὁποῖα ἀπήγγειλε ὁ Καθηγητής κ. Ἀντ. Μάρκου), ἐπίκαιρη συζήτηση καί διανομή δώρων στούς μικρούς φίλους τῆς συντροφιᾶς.

Ἡ ἐκδήλωση εὐχαρίστησε ὅσους συμμετεῖχαν καί ἐπανέφερε στή σκέψη τίς Ἀγάπες τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ὅπου μαζί μέ τήν πνευματική τροφή, τόν λόγο τῶν Ἀποστόλων, οἱ συμμετέχοντες ἐγεύοντο καί τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, τά ὁποῖα ἦσαν κοινά στήν πρωτο-Χριστιανική Ἐκκλησία, ὅλοι δέ συμφώνησαν στήν ἀνάγκη οἱ συνεστιάσεις νά γίνουν θεσμός, ἐφ' ὅσον φέρνουν τούς πιστούς πιό κοντά καί καλλιεργοῦν τήν μεταξύ τους ἀγάπη καί τήν φιλαδελφεία.

ΕΝΔΕΚΑΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ

Μέ τήν χάρι τοῦ Θεοῦ πραγματοποιήθηκε τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως (20η Δεκεμβρίου 2010/2α Ἰανουαρίου 2011), ἡ ἐνδεκάτη συνάντησις τῆς Ὀρθοδόξου Κατηχητικῆς Σχολῆς, στό φιλόξενο Ἡσυχαστήριο Παναγίας Παραμυθίας Ἀχαρνῶν. Ἡ συνάντησις αὐτή ἐπεφύλασσε στούς συμμετέχοντες δύο ἰδιαίτερες εὐλογίες.

Α. Μετά τόν Ἑσπερινό πού προηγεῖται τῶν συναντήσεων, τελέσθηκε Τρισάγιο ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαρίου Ἱερομονάχου Πατρός Ἰγνατίου (Μπέτση, + 1971), μέ τήν εὐκαιρία τῆς ὀνομαστικῆς του ἐορτῆς ἐπί τῆ μνήμῃ τοῦ ἁγ. Ιγνατίου τοῦ Θεοφόρου. Τοῦ Τρισαγίου προέστη ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, βοηθούμενος ἀπό τόν Ἱερομ. π. Παντελεήμονα Βίλιτσιτς. Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή ὁ διδάσκων Καθηγητής κ. Ἀντ. Μάρκου, παρουσίασε "δι' ὀλίγων" τόν μακάριο Πατέρα Ἰγνάτιο (τοῦ ὁποίου ὁ Βίος ἔχει ἤδη ἀναρτηθεῖ στόν παρόντα Ἰστότοπο), ὡς προετοιμασία τῶν παρισταμένων γιά τήν συνάντηση τῆς ἑπομένης Κυριακῆς, κατά τήν ὁποία θά παρουσιαστεῖ ὁ π. Ἰγνάτιος, μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἐπετείου τῆς κοιμησεώς του, τήν 28η Δεκεμβρίου 1971 (ὑπενθυμίζεται, ὅτι ὁ θεματικός κύκλος τῶν συναντήσεων του διδακτικοῦ ἔτους 2010 - 2011, εἶναι οἱ νεοφανεῖς Ἅγιοι τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀπό τό 1924 κ. ἐξ.).

Β. Στήν συνέχεια, οἱ παριστάμενοι εἶχαν τήν ἰδιαίτερη εὐλογία τῆς προσκυνήσεως τῶν ΕΥΩΔΙΑΖΟΝΤΩΝ Λειψάνων τοῦ Ὁσίου Λεοντίου τῆς Σάμου, τοῦ διά Χριστόν Σαλοῦ (+ 1993), τά ὁποῖα ἀπεκτήθησαν προσφάτως ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Μεσογαίας (σημειώνεται, ὅτι ἡ τιμία Κάρα καί τά λοιπά Λείψανα τοῦ μακαρίου Πατρός Λεοντίου, φυλάσσονται στό χωρίο του, τόν Πλάτανο Σάμου, ἀπό τήν κατά σάρκα ἀνηψιά του κ. Βικτωρία..., ένῶ μικρό μέρος τους βρίσκεται στήν Ἱερά Μονή Κύκκου Κύπρου). Ἡ εὐωδία τῶν ἁγίων Λειψάνων ἦταν τόση καί τέτοια, ὥστε - ὅπως παρατήρησαν ἀρκετοί πιστοί - δέν χρειάζοταν κἄν νά σκύψει κανείς νά προσκυνήσει στήν Λειψανοθήκη, ἡ εὐωδία ἔφθανε παντοῦ! Μέ τήν εὐκαιρία αὐτῆς τῆς μεγάλης εὐλογίας, ἔγινε μικρή ἐπανάληψις τοῦ ἤδη παρουσιασθέντος βίου τοῦ ὁσ. Λεοντίου.

Μετά τό πέρας τῆς συναντήσεως προσφέρθηκε (ὡς συνήθως) κέρασμα στό Ἀρχονταρίκι τοῦ Ἡσυχαστηρίου, κατά τήν διάρκεια τοῦ ὁποίου συζητήθηκαν οἱ λεπτομέρειες τῆς συνεστιάσεως πού θά πραγματοποιηθεῖ ἐκεῖ, τό βράδυ τῶν Χριστουγέννων, σέ μία προσπάθεια ἀναπτύξεως τῶν κοινωνικῶν καί φιλικῶν ἐν Χριστῶ σχέσεων τῶν συμμετεχόντων στίς συναντήσεις τῆς Σχολῆς.

Στή συνέχεια, "εἰς μνημόσυνον" τοῦ μακαρίου Πατρός Ἰγνατίου, δημοσιεύουμε τήν εἰσήγηση τοῦ Διδασκάλου ἀπό τήν Πάτρα κ. Ἀνέστη Χατζῆ, τήν ὁποία παρουσίασε κατά τήν διάρκεια τῆς πρός τιμήν τοῦ Πατρός Ἰγνατίου Ἡμερίδας τήν ὁποία διοργάνωσε ἡ Ἱερά Μητρόπολις Μεσογαίας, τήν 15/28.4.2001.

Τριάντα χρόνια μετά τήν ὁσία κοίμησή του, συναχθήκαμε γιά νά μιλήσουμε γιά τόν π. Ἰγνάτιο. Εἶναι ἀνάγκη; Εἶναι. Γιατί; Διότι τό ἀπαιτεῖ:
Ἡ κακή ἐκκλησιαστική μας κατάσταση.
Ἡ κάμψη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος.
Ἡ κραυγή ἀναζήτησης τοῦ καλοῦ ποιμένος.
Ἡ ἀνάγκη ζωντανοῦ προτύπου. Καί
Ἡ ἀνάγκη τῆς ἐπαναβεβαίωσης, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ζῆ.
«Ἐγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρά Θεοῦ, ὄνομα αὐτῶ Ἰγνάτιος». Ἐπειδή:
Ἡ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. δέν ἔχει, εἶναι ἀλήθεια δυστυχῶς, τήν δυνατότητα νά παράγει ἐκκλησιαστικά στελέχη αὐτῆς τῆς ποιότητας! Ὅ,τι καλό βλαστάνει καί ἀνθίζει ὀφείλεται στήν οἰκογενειακή ἀνατροφή καί τήν ἀτομική προσπάθεια κυρίως καί λιγότερο στήν ἐκκλησιαστική προσπάθεια.
Ὁ π. Ἰγνάτιος δέν μαθήτευσε στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Ὅ,τι εἶχε τό εἶχε ἀφ’ ἑαυτοῦ του (μόρφωση καί μαθητεία στό Νέο Ἡμερολόγιο). Ὑπῆρξε πρωτότυπος γιά τά δικά μας δεδομένα.
Ἡ γενική ἐντύπωση: Ἕνας ἄνθρωπος ξένος, χωρίς συμπλέγματα, ἀγκυλώσεις, διδακτισμό καί αὐταρχισμό. Ἕνας Γ.Ο.Χ. πού δέν ἦταν Παλαιοημερολογίτης. Φαίνεται ἀπό μακρυά ἡ διαφορετικότητά του. Πᾶμε πιο κοντά; Πατήρ Ἰγνάτιος σημαίνει γιά μένα: Χαρά καί περιέργεια. Χαρά καί περίσκεψη. Χαρά καί αὐτεπίγνωση. Χαρά καί κατάνυξη. Χαρά καί προσπάθεια. Χαρά καί ὅ,τι ἄλλο θέλεις! Διότι Ἐκκλησία σημαίνει πάνω ἀπό ὅλα χαρά!
Τόν πλησιάζεις καί σέ συλλαμβάνει μέ τό δύχτι τῆς χαρᾶς. (Δέν ὑπάρχει πνευματικότητα, ὅπου δέν ὑπάρχει χαρά).
Ὁ π. Ἰγνάτιος εἶναι ἄνθρωπος πνευματικός, ἄνθρωπος Ἀποστολικός, ἄνθρωπος ὑπόδειγμα. Στό «κάνε ὅ,τι σοῦ λέω», ἀντιπαραθέτει τό «κάνε ὅ,τι βλέπεις καί αἰσθάνεσαι»!
Δέν γνωρίζω, ἄν ὁ π. Ἰγνάτιος ἐκτελοῦσε καθήκοντα μοναχοῦ, σάν ὅλους τούς μοναχούς ἤ ἄν ἡ ἐξαντλητική του ἄσκηση ἦταν γι’ αὐτόν ὑπέρτατη ἀπόλαυση καί ἀποζητοῦσε τίς ὧρες τῆς νύχτας, ὅταν οἱ ἄλλες μέριμνες τοῦ ἄφηναν ἐλεύθερο χρόνο. Ἡ ἐγκράτεια ἦταν γι’ αὐτόν φιλοσοφία, ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή καταφύγιο, τό ἐργόχειρο καί ἡ ὀλιγολογία στολίδι.
Ὁ π. Ἰγνάτιος ἦταν ἄνθρωπος σύγχρονος, ἄνθρωπος κοινωνικός. Ἐκτελεῖ μιάν ἀποστολή. Καί αὐτή δέν ἦταν ἀποστολή ἀναχωρητοῦ μοναχοῦ, ἀλλά κληρικοῦ. Κλῆρος του ἦταν τό ποίμνιο καί ἡ θέση του στήν κοινωνία. Ὁ κληρικός εἶναι ἀνώτερος τοῦ μοναχοῦ.
Συναναστρέφεται κάθε ἄνθρωπο, ἀνεξαρτήτως φύλου καί ἡλικίας. Μέ ὅλους προσηνής, ἐγκάρδιος, προσιτός καί συνάμα ἀπρόσιτος. Ἐγγύς καί μακράν. Ὅσο περισσότερο σέ ἀφῆνει νά τόν πλησιάσεις, τόσο περισσότερο ἀναγνωρίζεις τόν ἀσκητή. Εἶναι πάντα ἀνώτερος καί πάντας σέ ἀπόσταση, διότι ὁ σεβασμός πού ἐμπνέει εἶναι μεγάλος καί ἰσχυρός.
Ὁ π. Ἰγνάτιος στό θέμα τῆς Πίστεως, στό ζήτημα τοῦ Ἑορτο-λογίου, τῆς Ὁμολογίας κ.λ.π. ὑπῆρξε ρηξικέλευθος, κάθετος, κατηγορηματικός. Ὅμως ἡ ἀκρίβεια τῆς πίστεως, μετουσιούμενη σέ ἀκρίβεια Χριστιανικοῦ βίου, δέν εἶχε ἴχνος σκαιότητας, στυγνότητας, ἰταμότητας, ἀλαζονείας καί ἐπιδείξεως πού χαρακτηρίζουν πολλούς ἄλλους ἀκριβολόγους τῆς Πίστεως.
Ὁ π. Ιγνάτιος δέν εἶναι ἁπλά ζηλωτής, εἶναι φλογερός, εἶναι πυρπολητής. Πλήν ὅμως ὁ ζῆλος τῆς ἀρετῆς κάνει τήν φλόγα του δροσιά. Ὁ λόγος του δέν εἶναι λίβας πού καίει, πού καυτηριάζει, πού κατελέγχει, εἶναι δρόσος Ἀερμών, εἶναι δροσοπηγή πού καλεῖ τόν περιπλανώμενο στῆς κοινωνικῆς συνάφειας τό ἄγονον καί ἄνυδρον.

Ἡ μόρφωση
Τά γράμματα ὁπωσδήποτε συμβάλλουν στή μόρφωση, ὅταν ὁ σπουδαστής τά χρησιμοποιεῖ ὡς ὄργανο καί ὄχι ὡς κτῆμα ἤ τυπικό προσόν. Ὁ π. Ἰγνάτιος χρωστάει πολλά στά γράμματα, αὐτό τό βλέπεις στήν ποιότητα τοῦ λόγου του, ἑνός λόγου προσωπικοῦ πού ἀναβλαστάνει ὅ,τι ὁ ἴδιος ἔχει ἀφομοιώσει διά τῆς προσωπικῆς μελέτης καί ἀσκήσεως. Ἑνός λόγου ἀπλοῦ, εὐχερῶς διατυπωμένου, πού ἐκφράζει ἐλευθερία καί εὑρύτυτα σκέψεως, σφραιρικότητα, πληρότητα γνώσεως καί ἀκρίβεια. Ἑνός λόγου εὐχάριστου, ἀφομοιώσιμου, ἥρεμου, διδακτικοῦ ἤ κατανυκτικοῦ, πού ἀποπνέει Ὀρθοδοξία, ἀρετή καί πνευματική ἐμπειρία.
Ἡ γλῶσσα πού χρησιμοποιεῖ εἶναι ἀπλή καί ἀνεπιτήδευτη. ἡ χρειά τῆς φωνῆς του λεπτή, μελωδική, μέ τονικές ἐναλλαγές, ἀφηγηματικῆς μορφῆς, ἥρεμη, πού τονίζεται μέ μικρές κινήσεις τῶν χεριῶν. Εἶναι ἕνας τρόπος πού φανερώνει διδακτική ἐμπειρία, αὐτοπεποίθηση καί κυριαρχία.
Ὁμιλεῖ ὁ π. Ἰγνάτιος καί παγώνει κάθε ἦχος. Αὐτιά καί μάτια ἀνοιχτά. Οἱ καρδιές χτυποῦν, τά κεράκια συνεχίζουν νά λιώνουν καί πολλές φορές ὁ ἱδρώτας τρέχει ποτάμι στήν Ὡραία Πύλη.
Αὐτή ὅμως ἡ μόρφωση, ἡ μόρφωση τῶν γραμμάτων, δέν μετράει καθόλου γιά τόν π. Ἰγνάτιο. Θεωρεῖ πώς ὅλη ἡ μόρφωση χρειάστηκε μόνο καί μόνο γιά νά τόν φέρει στήν Ἐκκλησία. Ὁ ρόλος της τελείωσε. Ἡ πνευματική μόρφωση τώρα ἀρχίζει. Ἔτσι δέν εἶναι φίλος τῶν πτυχίων, τῆς θύραθεν παιδείας, εἶναι φίλος τῆς πνευματικῆς ἐργασίας, ἀπ’ ὅπου πηγάζει ἡ πνευματική ἐμπειρία, ἡ ἀποκάλυψη, τό θαῦμα. Ὁ π. Ἰγνάτιος βιώνει τό Μυστήριο τῆς Πίστεως καί σ’ αὐτό τό γεγονός καλεῖ κι ἐμᾶς.

Ὁ Πνευματικός Πατήρ
Κάθε ἕνας ἔχει σχηματίσει τήν γνώμη, κοινή γνώμη θά ἔλεγα, πρί τοῦ Πνευματικοῦ Πατρός, τοῦ καθοδηγητοῦ, τοῦ ἐξομολόγου. «Τό ξέρει ὁ Πνευματικός σου; Ζήτησες ἄδεια ἀπό τόν Πνευματικό σου;» Ὡς Πνευματικός ὁ π. Ἰγνάτιος δέν ὑπῆρξε τέτοιος. Δέν ἦταν ἀκριβῶς Πατήρ, ἦταν ὁ ἀδελφός, ὁ συναγωνιστής, ὁ σύντροφος πού σέ καλεῖ νά βάψεις «τήν χείρα ἐν τῶ τριβλίῳ μετ’ αὐτοῦ». Θά μέ ἀκούσει, θά χαρεῖ, θά λυπηθεῖ, θά θυμώσει, ἀλλά σάν ἑταῖρος. Σοῦ ἀφήνει τήν ἐντύπωση, ὅτι ὁ ἀγώνας πού σοῦ ἀναθέτει εἶναι συνεταιρικός, ὅτι δέν εἶσαι μόνος σου, ὅτι συμπάσχει καί αὐτός. Θυμώνει γιά τήν ἐπιμονή, σάν νά θυμώνει μέ τόν ἑαυτό του. Δέν εἶναι ἕτερος, εἶναι ἑταῖρος. Ὅταν προδίδεις τόν ἀγώνα σου εἶναι σάν νά προδίδεις τόν ἴδιο. Εἶναι αὐστηρότατος, ἀφήνοντάς σε νά πιστεύεις ὅτι σοῦ φέρθηκε μέ ἐπιείκεια.
Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι χαρά, ἐλπίδα, ἀσφάλεια, ἱκανοποίηση, αὐτεπίγνωση, φιλοτιμία. Θέλει ἄσκηση, μελέτη καί προσευχή. Δέν ζητάει ταπείνωση καί ὑπακοή, αὐτά τά ἐμπνέει. Δέν χτίζει, θεμελιώνει. Ἡ ἐξομολόγηση δέν εἶναι ἀνάκριση καί ἐξιλέωση. Εἶναι μάθημα, ἀπαίτηση, παράκληση, διαφύλαξη τῆς Ὁμολογίας, τήρηση τῶν ἐντολῶν, φόβος Θεοῦ, αὐτογνωσία, ἐγκράτεια καί προσευχή.
Ὅταν ἐρχόταν ὁ π. Ἰγνάτιος εἶχα τήν ἐντύπωση, ὅτι ἐρχόταν ἀποκλειστικά γιά μένα κατά τό «Ζακχαῖε κατάβηθι ἐν τῶ οἴκῳ σου δεῖ μέ μεῖναι». Ἀγαποῦσε τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μου καί δέν ἔβαζε τίποτα μπροστά σ’ αὐτό. Εἶσαι ὁ μοναδικός ψάλτης καί δέν κάνει νά ψάλλεις; Ποτέ νά μήν γίνει ἡ Λειτουργία. Δέν σέ θυσιάζει γιά τίποτα στόν κόσμο. Μέ Πνευματικό τόν π. Ἰγνάτιο συνειδητοποιεῖς τήν ἀξία τῆς ψυχῆς σου.
Ὡς Πνευματικός Πατήρ ὁ π. Ἰγνάτιος δέν εἶναι αὐταρχικός. Φανερό δεῖγμα, ὅτι δέν ἀνατράφηκε ὡς ὑποτακτικός μοναχός, μέ μία ὑποχρεωτική ὑποταγή πού ἀρκετές φορές ἀντί νά ὁδηγεῖ στήν ταπείνωση, μετεξελίσσεται σέ αὐταρχικότητα καί ἀντί νά ἐλευθερώνει, διαπλάθει συμπλεγματική προσωπικότητα στόν μετέπειτα Ἱερομόναχο. Ἔτσι μή ὄντας αὐταρχικός, δέν δημιουργεῖ κύκλο γύρω ἀπό τόν ἑαυτό του, δέν «ἀποσπᾶ τούς μαθητάς ὀπίσω» του. Κύκλος του εἶναι ὅλο τό ποίμνιο. Δέν διαθέτει στενούς φίλους καί γυναῖκες «παρά τούς πόδας αὐτοῦ».

Ὁ Λειτουργός
Δέν εἶχε δική του ἐνορία, γύριζε ἀπό τόπου εἰς τόπον. Ὁσάκις ἦρθε στήν πόλη μας, σεβάστηκε τίς συνήθειές μας, τό τυπικό μας, τούς ἐργάτες τῆς Ἐκκλησίας καί πολιτεύτηκε μέ διάκριση. Εἴχαμε ἀκόμα τόν παλιό Ἱερέα μας. Δέν σφετερίστηκε τό ποίμνιό του, τά διακαιώματά του, δέν τόν ἀνταγωνίστηκε, δέν τόν σχολίασε. Τόν ὑπηρέτησε, θά ἔλεγα, σάν πατέρα καί ἀδελφό. Ὑπῆρξε τίμιος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, γνήσιος Λειτουργός. Μετά τήν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου κήρυττε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Πολλές φορές συγκέντρωνε τούς πιστούς σέ κάποιο σπίτι καί μιλοῦσε καί τό ἀπόγευμα.
Ἐνῶ ἦταν φύση καλλιτεχνική καί μελετοῦσε τήν Ἐκκλησιαστική Τέχνη (ἁγιογραφία, ὑμνογραφία, κ.λ.π.), δέν διέθετε φωνή ψαλτική. Ἦταν τελείως παράφωνος, ἐκτός κι ἄν τό ἔκανε σκοπίμως. Εἶναι ἀλήθεια πώς δέν μποροῦσες ὡς ψάλτης νά κάνεις ἐπίδειξη τέχνης καί φωνῆς, μέ λειτουργό τόν π. Ἰγνάτιο. Φιλάσθενος ὅπως ἦταν, ἦταν πάντα κουρασμένος, ἰδρωμένος καί τά τελευταῖα χρόνια στεκόταν μέ δυσκολία καί κύρηττε. Τά ἄμφια ἦταν κάτι ξένο πάνω του, δέν τοῦ ταίριαζαν τά χρυσοϋφαντα, τό τριμμένο ράσο καί τό σκουφάκι τοῦ πήγαιναν καλύτερα.

Ὁ Ὀρθόδοξος
Ὑπῆρξε γνήσιος τηρητής, φύλακας τῶν ἐκκλησιαστικῶν παραδό-σεων. Ἀπρικατάληπτος μελετητής τῆς λειτουργικῆς καί καλλιτεχνικῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως. Ἐξέφραζε πάντα τήν γνώμη του μέ τήν εὐθύτητα πού ταιριάζει σέ πνευματικό ἄνθρωπο. Ὑπερασπίστηκε πάντα τίς Ὀρθόδοξες θέσεις, ἀδιαφορῶντας γιά τίς γύρω του ἀντιδράσεις καί προσωπικές ἐπιθέσεις, χωρίς νά ἐπιβάλλει τίς ἀντιλήψεις του, χωρίς πάθος, χωρίς συσπειρώσεις καί σχίσματα.
Ὑπῆρξε γνήσιος ὑπερασπιστής τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου. Ὑπερασπίζεται μέ καθαρότητα ἤθους, μέ συνέπεια, ἁπλότητα, σαφήνεια καί ἀκρίβεια τήν ἐκκλησιαστική πολιτική τοῦ Ἁγίου Πατρός. Ἡ καταδίκη τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου, ἡ Ὁμολογία τοῦ 1935, ἡ στάση ἀπέναντι στό Σχίσμα τῶβ Φλωρινικῶν, ἡ χειροτονία Ἐπισκόπου ὑπό μόνου τοῦ Ἁγίου Πατρός καί ὁ καθαγιασμός τοῦ Ἁγίου Μύρου, ἱστορικοί σταθμοί ἐκκλησιαστικῆς δόξας καί μεγαλείου, εἶναι καύχημα γιά τόν π. Ἰγνάτιο. Ἔχει ἐπίγνωση τῆς μοναδικότητας, τῆς παγκοσμιότητας, τῆς αὐθεντίας τῆς Ἐκκλησίας στήν Ὁποῖα ἀνήκει. Σπάνιο φαινόμενο Ὀρθοδόξου, ὅταν ἡ συντριπτική πλειοψηφία Κληρικῶν καί λαϊκῶν διακατέχεται ἀπό μία ἐμετική παραταξιακή Παλαιοημερολογίτικη νοοτροπία, πού παρά τίς πομπώδεις, ὑπεφύαλες διακηρύξεις, δυσκολεύεται νά κρύψει τό κόμπλεξ κατωτερότητος πού τήν διακατέχει - λόγῳ ἔλλειψης αὐτοπεποίθησης – καί τήν ἀγωνία τῆς μοναξιᾶς, πράγμα πού καταφαίνεται στή θέα μιᾶς διαρκοῦς ἐλεεινῆς ἐκκλησιαστικῆς κατά-στάσεως δεκαετιῶν, μιᾶς ἐκκλησιαστικῆς Ψωροκώσταινας, μιᾶς διοικητικῆς ἀτολμίας καί ἀπραξίας, μιᾶς ἀποτελματώσεως, μιᾶς συνεχοῦς παρακμῆς, ὅπου ἡ πρόοδος καί ἡ πνευματική ζωτικότητα καί γονιμότητα εἶναι μία θαμπή ἀνάμνηση…
Ὁ π. Ἰγνάτιος ὑπῆρξε ἀριστοκράτης, ἄξιος καί γι’ αὐτό ἀγέρωχα σιωπηλός. Ἔφυγε ὁ π. Ἰγνάτιος. Ἔφυγε ὁ ποιμένας καί διασκορπίστηκαν τά πρόβατα, ἄλλα ἐδῶ κι ἄλλα ἐκεῖ. Σέ ὅλους, πιστεύω, κάτι μένει, ἔστω κι ὡς φευγαλέα φάρου ἀναλαμπή μέσα στό ὀμιχλῶδες πέλαγος τῆς θύμησης…

Τοῦ μακαρίου Πατρός Ἰγνατίου εἰη Αἰωνία ἡ Μνήμη.